.......La famille..........
Bonjour tout le monde!!!!!!
Je m'appelle Walairat Makmanee. J'ai 17 ans.Je suis élève l'école Rachine Bourana.Aujourd'hui j'ai un histoire....................
La famille
La famille est membre de la société. Famille a comporter de l'espace ce que important dans la vie de tout le monde.
Quand on a des problèms ou ne se sent pas bine. C'est un endroit où nous se soulager et amusant. Ceci est la famille! Personne ne peut vivre de seul,si sans la famille.D'autres fois on veut être libre de décider et chosir la vie. Je pense que tout le monde a envie d'avoir indépendant.Mais enfin,la famille est début de la vie est belle.
Et vous? Est-ce que vous pensez à la famille c'est l'important?
T_T...ไม่ให้เทอไป...T_T
หวัดดีเพื่อนๆทุกคนความจริงเรื่องนี้ไม่อยากจะให้มันเกิดเลยแต่มันก้อห้ามไม่ได้แล้วมันก้อเกิดแล้วด้วย เราเคยดูละครเรื่องนึงเรื่องสองเรามั้งแล้วมันซึ้งดีเราก้อเลยคิดอยากเปงโรคอะไรก้อได้ร้ายๆบ้างแล้วใกล้จะตายที่คิดอย่างนี้ก้อแค่อยากจะรู้ว่าจะมีใครร้องไห้ให้เราหรือเสียใจบ้างแต่วันนี้เรามีเรื่องเกี่ยวกับเพื่อนเราคนนึงเพื่อนคนนี้เรารู้จักกันตั้งแต่ม.1จนตอนนี้เราอยู่ม.5กันแล้วระยะเวลา5ปีที่ผ่านมาเราสองคนอยู่ห้องเดียวกันตลอดไม่เคยโดนแยกห้องกันเลยแล้วเทอเปงคนที่สนุก ร่าเริง เข้ากะคนง่ายทำให้เทอมีเพื่อนเยอะพอสมควรเทอชอบบอกว่าเทอเปงคนน่าตาดีพวกเราเพื่อนๆก้อจะคอยแหวะกันแล้วก้อหาว่าเทอชอบหลงตัวเองแต่เราไม่เคยคิดว่าจะว่าเทอจิงจังเลยถึงแม้เทอจะไม่คอยได้เข้าเรียนต้องให้เราคอยเตือนแล้วเทอจะเรียกเราว่าคุนเลขาเวลาจะมีใครสั่งอะไรเทอก้อจะบอกว่าให้มาสั่งกะเลขาส่วนตัวเทอก้ออย่างนี้แหละเปงคนที่น่ารักของเพื่อนเสมอแล้ววันนี้เทอไปหาหมอมาตอนแรกเราก้อไม่รู้ว่าไปหาด้วยโรคอะไรพอเทอมาโรงเรียนก้อเลยถามว่าหมอบอกว่าเปงอะไรแล้วเทอก้อบอกกับเราว่าเปงโรคหัวใจเราก้อคิดว่าเทอล้อเล่นก้อยังพูดแซวกันอยู่เลยว่าเปงโรคหัวใจง่ายหรอเทอก้อเลยหยิบใบที่หมอวินิจฉัยโรคมาให้เราดูแล้วในนั้นมันก้อเขียนไว้จิงๆว่าเทอเปงโรคหัวใจเราก้อตกใจนิดหน่อยว่าเทอที่เปงเพื่อนรักของเราเทอเปงโรคหัวใจเรารู้ว่าก่อนที่เทอจะเดินเข้าห้องเรียนมาเทอต้องเข้มแข็งขนาดไหนแต่พอพวกเรารู้ว่าเทอเปงโรดอะไรความเข้มแข็งเหล่านั้นมันก้อหายไปเปลี่ยนเปงน้ำตาที่ไหลรินลงมาไม่ยอมหยุดเรากับเพื่อนอีกคนรีบวิ่งเข้าไปกอดเทอแล้วบอกกับเทอว่าไม่เปงไรอย่าร้องไห้แต่พอมาถึงตอนนี้น้ำตาของเราก้อไหลลงมาไม่หยุดเหมือนกันเทอบอกว่าโรคนี้หมอบอกมาว่าจะรักษาไม่หายเทอจะตายได้ทุกเมื่อแล้วเทอก้อพูดแต่ว่าเทอไม่อยากตายเราก้อไม่อยากให้เทอตายเหมือนกันแต่ถัให้เราทนฟังในสิ่งที่เทอพูดออกมาเราก้อทนฟังไม่ได้เหมือนกันเราเลยเดินแยกออกมาแล้วเพื่อนเราอีกคนก้อเลยเข้ามากอดเราแล้วก้อปลอบเราต่างๆนานาเพื่อให้เราหยุดร้องไห้แต่พอเราหันไปทางเทอเราก้ออดคิดไม่ได้น้ำตามันก้อไหลลงมาเองเราก้อไม่ได้อยากร้องไห้ให้เทอเห็นหรอกนะแต่เทอเปงเพื่อนรักของเรานะจะให้เราทำเฉยเมยได้ยังไงเราอยู่ด้วยกันมา5ปีแล้วนะยังไงเราก้อทำใจไม่ได้ที่เทอมาเปงโรคนี้เราไม่อยากให้เทอเปงอะไรเลยเรารักเทอนะ เรารักเทอนะ เรารักเทอนะ เรารักเทอนะ เรารักเทอนะ เทอต้องอยู่กับเรานะอย่าทิ้งเราไปนะ.........T_Tเราไม่รู้ว่าจะพูดปลอบใจเทอยังไงก้อขนาดเราคนอื่นยังมาปลอบใจเราอยู่เลยเรามีเพียงคำเดียวที่คิดว่าน่าจะปลอบใจเทอได้....................
เรารักเทอนะ
